Rest in peace, flight MH17

Deze post schrijf ik naar aanleiding van het tragische vliegtuigongeluk van 17 juli 2014. Het was donderdag avond toen ik het vreselijke nieuws te horen kreeg. Er is een vliegtuig neergestort. Een vliegtuig met honderden mensen die heel kort getuige zijn geweest van een ramp, waarna ze van duizenden meters naar beneden zijn gestort. Honderden mensen die slachtoffer zijn geworden van een 'ongeluk'. Ik vond het verschrikkelijk.
Ik keek op het internet om te kijken of er meer informatie te vinden was over de ramp. 298 doden. Raket. Oekraine. Onschuldige slachtoffers. 298 doden. Raket. Oekraine. Onschuldige slachtoffers. Dezelfde woorden bleven in mijn ogen schieten en zorgden voor tranen in mijn ogen. Ik keek op Facebook om te kijken of daar ook wat te lezen was. Tot mijn schrik zag ik inderdaad dat er nieuws over het vliegtuigongeluk online stond, maar dit keer met tekst dat mijn hart deed stilstaan. "Rest in peace RJ and Free".. Er zat een oude bekende in het vliegtuig dat is neergestort. Mijn wereld stond stil. Ik kon het niet geloven. Een oude vriend en zijn zusje zijn medeslachtoffers geworden van dit vreselijke gebeuren. Ik vroeg aan vrienden of zij er meer over wisten en dat wisten ze. Robert-Jan en Frederique zouden samen met hun opa en oma op een droomvakantie gaan. Zouden.. Het is al bijna twee weken geleden en ik kan het nog steeds niet helemaal geloven.
Ik heb nooit gedacht dat zoiets verschrikkelijks zo dichtbij zou komen.. Je verwacht nooit dat zoiets ergs in jouw eigen omgeving kan gebeuren. Ik denk tenminste altijd dat het onmogelijk is. Waarom weet ik niet, maar nu is jammer genoeg het tegendeel bewezen. Het kan iedereen overkomen. Jong, oud, arm of rijk. Als je op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent, kan het ook jou overkomen. Deze gedachte maakt me zo bang en het liefst wil ik er niet aan denken, maar toch moet ik er bewust van zijn. Er zijn zoveel dingen gebeurt waar de wereld om heeft gehuild, maar aan de andere kant maakt het ons ook wel bewust dat we moeten genieten zolang we dat kunnen.. We weten niet wanneer we dood gaan, wat we op dat moment doen en met wie we zijn. We kunnen zelf niet kiezen wanneer we op ons sterftebed liggen. Ik geloof er in dat het lot bepaalt wanneer wij sterven en dat is een enge gedachte. Of dat morgen is of over 4 jaar. Of het op dit moment gebeurt of op de dag dat er een ernstige ziekte bij ons is geconstateerd. Of het gebeurt tijdens een fout die je maakt of door een ongeluk dat door een ander is veroorzaakt. Het maakt allemaal niet uit. Waar het mij om gaat is dat je op een moment kan denken dat je alles uit het leven heb gehaald en dat je alles hebt kunnen doen wat je wou. Miljoenen mensen hebben dit helaas niet kunnen doen en ik vind daarom dat we voor hen moeten leven.
Deze post is misschien niet te snappen en dat begrijp ik. Als ik eenmaal begin met schrijven denk ik aan duizenden dingen door elkaar en niks weerhoud mij ervan om het op te schrijven. Het lukt me niet om over slechts één onderwerp te schrijven, omdat het ene onderwerp me doet denken aan een ander onderwerp en dat onderwerp doet me weer denken aan een ander onderwerp. Als ik nu terugkom op het vliegtuigongeluk van 17 juli kan ik ook zo boos worden. Het vliegtuig is geraakt door een raket die niet was bedoeld voor vlucht MH17. Het was bedoeld voor een indringer in een oorlogsgebied in Oekraïne. Dit maakt mij zo kwaad over het feit dat er oorlog is. Oorlog is nergens goed voor. Mensen die oorlog voeren denken dat het zinvol is om de andere partij uit te schakelen, maar wat is er tot nu toe mee bereikt? Niks! Alleen miljoenen onschuldige slachtoffers. Is het probleem opgelost? Nee. En nog gaan ze door. Dagen, weken, maanden en jaren. Het aantal slachtoffers blijft oplopen maar de halve wereld staat met mond open toe te kijken. We weten niet eens wat we moeten doen of wat we kunnen doen. We protesteren, demonstreren, delen statussen op Facebook, maar het heeft allemaal geen zin. De halve wereld wil de wereld verbeteren maar we zijn machteloos. De politici wil de wereld verbeteren en ze kunnen er wat aan doen, maar wat doen zij? Zij richten hun aandacht op protesteerders die voor onrust zorgen. Heel nuttig.
Ik denk dat ik een andere keer verder schrijf over dit onderwerp want het geeft me serieus hoofdpijn om er over te schrijven. Geen hoofdpijn van teveel schrijven maar hoofdpijn van boosheid. Heavy. Okay, back to the point. 17 juli 2014 is een zwarte dag voor Nederland, Maleisië en Oekraïne. Ook voor de landen waar andere passagiers vandaan kwamen. Honderden families kunnen hun verloren familielid niet begraven doordat het lichaam of niet is gevonden of onherkenbaar is geworden. Honderden families rouwen, maar dit doen ze niet alleen. De wereld rouwt mee.

Rest in peace, flight MH17.