Een betere titel kon ik helaas niet verzinnen. Ik wil gewoon even van me afschrijven. Geen hoofdthema voor deze post, gewoon bepaalde dingen die er te bespreken zijn.
Ik ben nu al een weekje in Istanbul, Turkije. Ik heb een paar mooie plekken gezien en gezellige locaties bezocht. Ook heb ik familieleden gezien en ben ik naar vrienden gegaan. Misschien dat ik nog een Istanbul post zal schrijven in 2016, maar ik beloof niets, hihi. Wel wil ik alvast verklappen dat ik in februari naar een interessante locatie zal reizen. En dat ik vandaag nog met mijn zus een locatie heb besproken om in 2016 ook nog eens heen te gaan. Het begin van 2016 begint voor mij met een eindiging van een reis en het staat open voor een paar nieuwe reizen. I love it when I think about it.
De laatste tijd zit ik wel een beetje met mezelf (en/of met anderen) in de knoop. Wat wil ik met mijn studie? Wat haal ik uit mijn stage? Heb ik dit baantje wel nodig? Wat heb ik überhaupt nodig in mijn leven? Zijn deze mensen echt met me? Houdt hij of zij van mij? Geeft hij of zij om mij? Wat beteken ik voor mensen? Wat wil ik zelf van mensen? Wat wil ik van mezelf? Met de jaren heb ik geleerd dat nieuwe vrienden niet altijd zullen blijven. Dat weet je natuurlijk al vanaf je kinderjaren, omdat je moeder je altijd advies gaf over wie wel of niet te vertrouwen, maar dan kwam je daar natuurlijk achteraf pas achter, maar goed, nu valt dat kwartje pas echt. Mooie zin. Dankjewel. De mensen die al langer in je leven zijn, zullen ook langer in je leven blijven. Waardeer dat. Besef dat. Een jaartje of twee vriendschap is niets. Na een tijd kom je zelfs tot de conclusie dat het geen toegevoegde waarde had. Maar goed. Wel mooie ervaringen en toch ook mooie herinneringen. Ook moet je gewoon kunnen leven met de mensen om je heen op dat moment, op die dag. Geniet van hun aanwezigheid. Maar verwacht nooit te veel. Van niemand niet. Ook heb ik geleerd dat ik soms meer stil mag staan bij het moment. Wat gebeurt er? Wat voel ik? Wat doet dit met mij? Ik moet keuzes maken, goede keuzes. Eerst goed nadenken, dan pas doen. Spijt is soms goed en nodig, maar soms maakt het je kapot. Feit.
Ik wil zoveel dingen doen in mijn leven. Wat ik allemaal nog wil doen en met wie ik dat allemaal wil doen weet ik maar voor vijf procent. Maar de rest zal ik nog ontdekken. Het zweeft ergens in mijn hoofd. Er is genoeg. Meer dan genoeg. Ik hoop zo erg dat als ik later oud ben, een jaar of zestig/zeventig, vrouw, moeder en oma, dat ik zoveel verhalen kan vertellen aan mijn familie. Dat ik kan vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt en hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Dat ik moeilijke tijden heb meegemaakt, maar dat ik er bovenop ben gekomen. Dat ik heb geleefd. Dat ik ieder moment heb gepakt om ervan te genieten. Dat ik gebruik heb gemaakt van de mogelijkheden die er waren. Pff. Kan ergens niet wachten op die tijd. Maar aan de andere kant wil ik niet dat de tijd zo snel zal gaan. Eerst moet het nog allemaal gebeuren voordat ik erover kan opscheppen, haha.
Plannen en impulsiviteit. Twee dingen die best belangrijk voor mij zijn, al zijn ze zo tegenstrijdig. Ik wil een vrouw worden die werkt voor haar centen, die een goede moeder wordt voor haar kinderen en een man heeft waar ze zielsveel van houdt. En een man heeft waarvan ze weet dat hij ook zielsveel van haar houdt. Ik wil gaan en staan waar ik wil. Reizen. Dingen ontdekken. Samen met mijn familie, mijn vrienden, maar ook alleen. Ook om mijzelf beetje bij beetje te ontdekken. Dat klinkt gek..
Eerlijk gezegd durf ik deze post niet eens online te gooien. Zoveel details zijn er niet eens maar ik stel mezelf wel bloot. Aan het hele web. Miljoenen mensen die hier zomaar terecht kunnen komen. Miljarden bedoel ik. Het web is wereldwijd. Maar toch zal ik het online zetten. Wat kan er gebeuren? Dit zijn mijn gedachten. Ook mijn gevoelens. Het is oke.
Filiz
Ik ben nu al een weekje in Istanbul, Turkije. Ik heb een paar mooie plekken gezien en gezellige locaties bezocht. Ook heb ik familieleden gezien en ben ik naar vrienden gegaan. Misschien dat ik nog een Istanbul post zal schrijven in 2016, maar ik beloof niets, hihi. Wel wil ik alvast verklappen dat ik in februari naar een interessante locatie zal reizen. En dat ik vandaag nog met mijn zus een locatie heb besproken om in 2016 ook nog eens heen te gaan. Het begin van 2016 begint voor mij met een eindiging van een reis en het staat open voor een paar nieuwe reizen. I love it when I think about it.
De laatste tijd zit ik wel een beetje met mezelf (en/of met anderen) in de knoop. Wat wil ik met mijn studie? Wat haal ik uit mijn stage? Heb ik dit baantje wel nodig? Wat heb ik überhaupt nodig in mijn leven? Zijn deze mensen echt met me? Houdt hij of zij van mij? Geeft hij of zij om mij? Wat beteken ik voor mensen? Wat wil ik zelf van mensen? Wat wil ik van mezelf? Met de jaren heb ik geleerd dat nieuwe vrienden niet altijd zullen blijven. Dat weet je natuurlijk al vanaf je kinderjaren, omdat je moeder je altijd advies gaf over wie wel of niet te vertrouwen, maar dan kwam je daar natuurlijk achteraf pas achter, maar goed, nu valt dat kwartje pas echt. Mooie zin. Dankjewel. De mensen die al langer in je leven zijn, zullen ook langer in je leven blijven. Waardeer dat. Besef dat. Een jaartje of twee vriendschap is niets. Na een tijd kom je zelfs tot de conclusie dat het geen toegevoegde waarde had. Maar goed. Wel mooie ervaringen en toch ook mooie herinneringen. Ook moet je gewoon kunnen leven met de mensen om je heen op dat moment, op die dag. Geniet van hun aanwezigheid. Maar verwacht nooit te veel. Van niemand niet. Ook heb ik geleerd dat ik soms meer stil mag staan bij het moment. Wat gebeurt er? Wat voel ik? Wat doet dit met mij? Ik moet keuzes maken, goede keuzes. Eerst goed nadenken, dan pas doen. Spijt is soms goed en nodig, maar soms maakt het je kapot. Feit.
Ik wil zoveel dingen doen in mijn leven. Wat ik allemaal nog wil doen en met wie ik dat allemaal wil doen weet ik maar voor vijf procent. Maar de rest zal ik nog ontdekken. Het zweeft ergens in mijn hoofd. Er is genoeg. Meer dan genoeg. Ik hoop zo erg dat als ik later oud ben, een jaar of zestig/zeventig, vrouw, moeder en oma, dat ik zoveel verhalen kan vertellen aan mijn familie. Dat ik kan vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt en hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Dat ik moeilijke tijden heb meegemaakt, maar dat ik er bovenop ben gekomen. Dat ik heb geleefd. Dat ik ieder moment heb gepakt om ervan te genieten. Dat ik gebruik heb gemaakt van de mogelijkheden die er waren. Pff. Kan ergens niet wachten op die tijd. Maar aan de andere kant wil ik niet dat de tijd zo snel zal gaan. Eerst moet het nog allemaal gebeuren voordat ik erover kan opscheppen, haha.
Plannen en impulsiviteit. Twee dingen die best belangrijk voor mij zijn, al zijn ze zo tegenstrijdig. Ik wil een vrouw worden die werkt voor haar centen, die een goede moeder wordt voor haar kinderen en een man heeft waar ze zielsveel van houdt. En een man heeft waarvan ze weet dat hij ook zielsveel van haar houdt. Ik wil gaan en staan waar ik wil. Reizen. Dingen ontdekken. Samen met mijn familie, mijn vrienden, maar ook alleen. Ook om mijzelf beetje bij beetje te ontdekken. Dat klinkt gek..
Eerlijk gezegd durf ik deze post niet eens online te gooien. Zoveel details zijn er niet eens maar ik stel mezelf wel bloot. Aan het hele web. Miljoenen mensen die hier zomaar terecht kunnen komen. Miljarden bedoel ik. Het web is wereldwijd. Maar toch zal ik het online zetten. Wat kan er gebeuren? Dit zijn mijn gedachten. Ook mijn gevoelens. Het is oke.
Filiz
